De gewezen commandant-directeur van de Hogere Zeevaartschool (1989-1995) en voorzitter van tal van maritieme verenigingen overleed op maandag 2 november op 90-jarige leeftijd. Hij woonde twee jaar, na het overlijden van zijn echtgenote, in een woonzorgcentrum in Wilrijk.

Kapitein Patrick Blondé die zelf vijftien jaar lang de Hogere Zeevaartschool leidde en fors uitbouwde, getuigt over hem: “Ik heb van kapitein Smet nog zelf les gehad, vooral reglementen en manoeuvres. Ik herinner me hem als een uiterst correcte en fijne man, heel empatisch, altijd piekfijn in uniform. Als commandant-directeur van de Hogere Zeevaartschool heeft ook hij woelige tijden meegemaakt toen Vlaams onderwijsminister Luc Van den Bossche net in die jaren plannen had om de zeevaartschool op te doeken. Met de zeevaartschool van Oostende is dat toen overigens effectief gebeurd. Kapitein Smet had ook uitstekende contacten met de Marine. Het was dankzij zijn bemiddeling dat onze studenten jarenlang mee op stage konden aan boord van de Godetia.” 

Geheugen

“Het was ook een man met een uitstekend geheugen. Zo herinner ik me nog levendig dat toen ik directeur werd, ik hem als eerste opbelde. Hoewel er tussen ons directeurschap toch zeven jaar lag, zei hij me prompt aan de telefoon: ‘Ga eens uit uw bureau en kijk daar eens op de koperen gedenkplaat voor de gesneuvelden van de Tweede Wereldoorlog. Uw grootoom Henri Blondé staat daar op de zesde lijn vermeld.’ Dat bleek nog waar ook! Mijn grootoom was kapitein op een koopvaardijschip en is in een konvooi getorpedeerd en nooit teruggevonden. Ikzelf had het als student nooit opgemerkt. Nadien ben ik kapitein Smet uiteraard vele keren tegengekomen op tal van evenementen, onder meer als voorzitter van de Dag der Zeelieden en als voorzitter van de Belgische Maritieme Liga, de koepel van maritieme verenigingen. Hij was ook de man die uiteindelijk de vele maritieme kringen in Antwerpen ertoe bracht om één gezamenlijke nieuwjaarsreceptie te geven.”

Mercator naar Antwerpen

Patrick Vanden Bulck, ere-kapitein-ter-zee en gewezen directeur van de Royal Yacht Club, was zelf ooit op de door kapitein Smet georganiseerde Dag der Zeelieden afgevaardigde van de Koning. “Een ander belangrijk moment was toen ik in het Rubensjaar met hem de Mercator van Oostende naar Antwerpen heb gebracht.”

‘Smetje’

Wie kapitein Smet allicht nog het meest ontmoette, was kapitein Alain Pels, voorzitter van het Koninklijk Belgisch Zeemanscollege (KBZ) en voorzitter van het inrichtend comité Dag der Zeelieden, waarvan kapitein Smet 21 jaar voorzitter was. “Ik zal me hem herinneren als een man met een klein gestalte – ‘Smetje’ noemde men hem mét respect – maar een man die tegelijk iets uitstraalde, dé type-officier, altijd keurig afgeborsteld, een man met een fiere allure. Tijdens de intieme begrafenisplechtigheid in Wilrijk werd hij terecht omschreven als ‘gentleman-sailor’.”

Lesgever – lector – docent

“Niet alleen heb ik verschillende keren zijn levenspad gekruist. Toevallig ontdekte ik ooit een crewlist waaruit bleek dat hij dat ook al voor mijn geboorte had gedaan! In 1954 – drie jaar na zijn afstuderen – was hij tweede stuurman van het hulpschoolschip/koopvaardijschip SS Louis Scheidt van de Antwerpse rederij Armement Depppe. Mijn jong gestorven vader voer daarop enkele maanden mee als cadet. Een kwarteeuw later zou ik van hem drie jaar lang les krijgen aan de Hogere Zeevaartschool. Na zijn tijd bij Deppe was hij nog een tijdje rivierloods geworden maar dat was toen al in afwachting van een vacante lesgeversfunctie aan de Zeevaartschool. In de jaren zeventig was hij overigens ook lector aan de VUB en nog tot 1995 docent aan de ULB,” weet Pels.

“In 1986 dan, toen hij nog docent was aan de Zeevaartschool, werd ik lid van het Koninklijk Belgisch Zeemanscollege (KBZ). Hij was daar toen ondervoorzitter. Nadien ontmoette ik hem steeds weer op tal van evenementen zoals op de Dag der Zeelieden of bij de herdenking in Brussel aan het monument voor het gezonken schoolschip Comte de Smet de Naeyer. De figuur van Roger Smet kan je in feite samenvatten in drie woorden ‘zeeman, professor en familieman’. En dat laatste was voor hem eveneens belangrijk want met zijn echtgenote en zijn twee zonen brachten ze nieuwjaar altijd door aan zee en gingen ze in de zomer elk jaar naar Melk in Oostenrijk. Daar ging hij dan vissen want hij was ook nog een verwoed zoetwatervisser.”

Paul Verbraeken