Hoe zijn jullie gestart?

Maarten Campman, directeur productie bij TripleW: “TripleW is in 2016 opgericht in Tel Aviv, Israël, door een biotechnoloog die thuis in zijn keuken experimenteerde met het winnen van melkzuur uit voedselafval. Dat lukte en hij heeft er toen een vriend bijgehaald die vanuit zijn expertise kon berekenen of er een commercieel product mee te maken was. Ze zijn vervolgens op zoek gegaan naar kapitaal. In 2020 kregen ze een duwtje in de rug van FIT (Flanders Investment & Trade), waardoor ze in Antwerpen zijn terechtgekomen met de demofabriek zoals die er nu staat. Ook VLAIO is betrokken met een subsidieverhaal.”

“Daarnaast zijn we samen met transportbedrijf Group Op De Beeck en producent van ecologische schoonmaakproducten Ecover in een Europees subsidietraject gestapt. Je kan ons melkzuur nu al terugvinden in de allesreiniger en de toiletreiniger van Ecover. Als je voedselgewassen gebruikt om chemicaliën of plastics te maken, dan krijg je meer en meer negatieve reacties vanuit de publieke opinie. Als je voedselafval verwerkt, dan heeft niemand daar een probleem mee.”

“Het vergistingsprocédé dat hier gebruikt wordt, kan gezien worden als het ei van Columbus omdat er energie (elektriciteit of biogas) uit gewonnen kan worden. De volgende stap in de keten is om er een bruikbaar materiaal van te maken, bijvoorbeeld PLA (de thermoplastische polymeren van melkzuur) of bioplastic. PLA is zeer duurzaam en heeft een levenscyclus van wel tien jaar. Je gebruikt dus geen voedselgewas en zorgt ook nog eens voor een verminderde uitstoot van broeikasgassen.”

Kunnen jullie eender waar een fabriek bouwen?

“We kunnen op termijn heel erg snel schakelen en opschalen. Overal ter wereld waar er een vergistingsinstallatie staat, zouden wij een fabriek als deze kunnen neerzetten. Soms moeten we voor de aanvoer van bioafval betalen, maar over het algemeen gaan we ervan uit dat we voor de aanvoer werken met een negatieve kost. Op dit moment krijgen we de suikers die we nodig hebben voor de aanmaak van melkzuur dus gratis aangeboden. Als je suikers via de reguliere weg zou aankopen, betaal je 1.000 euro per ton suiker. Daarnaast verliezen we niets bij de aanmaak van melkzuur. Van een kilo suiker kunnen we een kilo melkzuur produceren.”

“Op termijn kunnen we voor de verwerking van onze suikers tot melkzuur, volledig gebruikmaken van hernieuwbare energie. Over het algemeen maken we gebruik van gemengde voedselstromen. Een vrachtwagen vol sla zou bijvoorbeeld niet zo interessant zijn voor ons eindproduct, omdat daar erg weinig suikers in voorkomen. Het is zoeken naar de juiste afvalstromen, want vaak kom je afval tegen dat interessant is voor de markt van de veevoeders en dan beginnen wel marktprijzen te spelen.”

Hoe werkt zo’n vergistingsproces?

“In onze vergisters werken we met tal van micro-organismen. Dat kunnen schimmels, gisten, bacteriën of algen zijn. Een normaal vergistingsproces – of de verblijftijd in de vergister – duurt ongeveer een maand. De reactietijd naar melkzuur neemt maar één dag in beslag, wat ontzettend kort is. We zoeken hiervoor naar de juiste parameters waarbinnen de organismen het best gedijen.”

“We staan met onze demofabriek aan de vooravond van een commercieel verhaal. Het conceptueel project wordt nu verder uitgewerkt. Zo krijgen we een zicht op de kosten en hoe de stromen door de fabriek lopen. We zijn op dit moment met een aantal bedrijven in gesprek en denken ten vroegste eind 2025 operationeel te kunnen zijn als commercieel bedrijf. Ruw geschat denken we zo’n twee jaar nodig te hebben om een bedrijf te bouwen.”

Het feit dat jullie iets uit de afvalstroom halen, is dat nadelig voor de verdere stroom in de vergistingsinstallatie?

“Nee, integendeel. Het levert veel meer op dan wanneer wij niet in de keten zaten. We versterken dus elkaar. Die versterking komt ook terug in onze bedrijfsnaam, TripleW. Het is als het ware een ‘triple win’, voor ons, voor de fabriek waar we mee samenwerken en voor het milieu. Je mag niet vergeten dat een derde van al het geproduceerde voedsel in de wereld verloren gaat in de keten. Dat zorgt dus voor ons voor een bijna onuitputbare stroom afval die beschikbaar is voor de aanmaak van melkzuur.”

“Ons project heeft heel veel kans op slagen, omdat we onder andere van een erg goedkoop basisproduct een nieuw product kunnen maken met een goede verkoopprijs. Ook bedrijven die na ons volgen in de keten, hebben net nood aan een product dat gemaakt is uit restmateriaal afkomstig van de voedingsketen. Heel wat grote internationale bedrijven, zoals bijvoorbeeld elektronicagigant LG, tonen interesse in ons product en onze technologie.”

Hoe zijn jullie gestart?

Maarten Campman, directeur productie bij TripleW: “TripleW is in 2016 opgericht in Tel Aviv, Israël, door een biotechnoloog die thuis in zijn keuken experimenteerde met het winnen van melkzuur uit voedselafval. Dat lukte en hij heeft er toen een vriend bijgehaald die vanuit zijn expertise kon berekenen of er een commercieel product mee te maken was. Ze zijn vervolgens op zoek gegaan naar kapitaal. In 2020 kregen ze een duwtje in de rug van FIT (Flanders Investment & Trade), waardoor ze in Antwerpen zijn terechtgekomen met de demofabriek zoals die er nu staat. Ook VLAIO is betrokken met een subsidieverhaal.”

“Daarnaast zijn we samen met transportbedrijf Group Op De Beeck en producent van ecologische schoonmaakproducten Ecover in een Europees subsidietraject gestapt. Je kan ons melkzuur nu al terugvinden in de allesreiniger en de toiletreiniger van Ecover. Als je voedselgewassen gebruikt om chemicaliën of plastics te maken, dan krijg je meer en meer negatieve reacties vanuit de publieke opinie. Als je voedselafval verwerkt, dan heeft niemand daar een probleem mee.”

“Het vergistingsprocédé dat hier gebruikt wordt, kan gezien worden als het ei van Columbus omdat er energie (elektriciteit of biogas) uit gewonnen kan worden. De volgende stap in de keten is om er een bruikbaar materiaal van te maken, bijvoorbeeld PLA (de thermoplastische polymeren van melkzuur) of bioplastic. PLA is zeer duurzaam en heeft een levenscyclus van wel tien jaar. Je gebruikt dus geen voedselgewas en zorgt ook nog eens voor een verminderde uitstoot van broeikasgassen.”

Kunnen jullie eender waar een fabriek bouwen?

“We kunnen op termijn heel erg snel schakelen en opschalen. Overal ter wereld waar er een vergistingsinstallatie staat, zouden wij een fabriek als deze kunnen neerzetten. Soms moeten we voor de aanvoer van bioafval betalen, maar over het algemeen gaan we ervan uit dat we voor de aanvoer werken met een negatieve kost. Op dit moment krijgen we de suikers die we nodig hebben voor de aanmaak van melkzuur dus gratis aangeboden. Als je suikers via de reguliere weg zou aankopen, betaal je 1.000 euro per ton suiker. Daarnaast verliezen we niets bij de aanmaak van melkzuur. Van een kilo suiker kunnen we een kilo melkzuur produceren.”

“Op termijn kunnen we voor de verwerking van onze suikers tot melkzuur, volledig gebruikmaken van hernieuwbare energie. Over het algemeen maken we gebruik van gemengde voedselstromen. Een vrachtwagen vol sla zou bijvoorbeeld niet zo interessant zijn voor ons eindproduct, omdat daar erg weinig suikers in voorkomen. Het is zoeken naar de juiste afvalstromen, want vaak kom je afval tegen dat interessant is voor de markt van de veevoeders en dan beginnen wel marktprijzen te spelen.”

Hoe werkt zo’n vergistingsproces?

“In onze vergisters werken we met tal van micro-organismen. Dat kunnen schimmels, gisten, bacteriën of algen zijn. Een normaal vergistingsproces – of de verblijftijd in de vergister – duurt ongeveer een maand. De reactietijd naar melkzuur neemt maar één dag in beslag, wat ontzettend kort is. We zoeken hiervoor naar de juiste parameters waarbinnen de organismen het best gedijen.”

“We staan met onze demofabriek aan de vooravond van een commercieel verhaal. Het conceptueel project wordt nu verder uitgewerkt. Zo krijgen we een zicht op de kosten en hoe de stromen door de fabriek lopen. We zijn op dit moment met een aantal bedrijven in gesprek en denken ten vroegste eind 2025 operationeel te kunnen zijn als commercieel bedrijf. Ruw geschat denken we zo’n twee jaar nodig te hebben om een bedrijf te bouwen.”

Het feit dat jullie iets uit de afvalstroom halen, is dat nadelig voor de verdere stroom in de vergistingsinstallatie?

“Nee, integendeel. Het levert veel meer op dan wanneer wij niet in de keten zaten. We versterken dus elkaar. Die versterking komt ook terug in onze bedrijfsnaam, TripleW. Het is als het ware een ‘triple win’, voor ons, voor de fabriek waar we mee samenwerken en voor het milieu. Je mag niet vergeten dat een derde van al het geproduceerde voedsel in de wereld verloren gaat in de keten. Dat zorgt dus voor ons voor een bijna onuitputbare stroom afval die beschikbaar is voor de aanmaak van melkzuur.”

“Ons project heeft heel veel kans op slagen, omdat we onder andere van een erg goedkoop basisproduct een nieuw product kunnen maken met een goede verkoopprijs. Ook bedrijven die na ons volgen in de keten, hebben net nood aan een product dat gemaakt is uit restmateriaal afkomstig van de voedingsketen. Heel wat grote internationale bedrijven, zoals bijvoorbeeld elektronicagigant LG, tonen interesse in ons product en onze technologie.”