Shirley Cattoor (café The Sailor): “Ik verlaat mijn boot”
Na twintig jaar sluit Shirley Cattoor de deur van The Sailor in Zeebrugge. Het havencafé groeide uit tot een warme verzamelplaats voor dokwerkers, vissers en havenpersoneel. Cattoor broedt op iets nieuws en zoekt voor het café een overnemer.
In de Wandelaarstraat vlakbij de oude vismijn in Zeebrugge, draait in café The Sailor alles rond de haven en de mensen die er werken en wonen. “Twintig jaar geleden begon ik eraan, nadat ik eerst op een andere plaats had gewerkt. Een cafébazin van 22, dat sloeg in als een bom natuurlijk”, lacht Shirley Cattoor. “Ik had evengoed helemaal geen naambord op de gevel kunnen hangen want iedereen zegt toch altijd ‘we gaan naar Shirley’. Het was direct dag en nacht volle bak. In de gouden tijd moesten we telkens om de twee uur klaarstaan tegen dat de dokwerkers voor hun schaft naar buiten kwamen.”
Maar nu gaat de deur onherroepelijk dicht. “Na twintig jaar is het genoeg geweest. We hadden de weekendfeestjes al een tijd laten vallen en waren alleen nog overdag in de week open. Ik ondervond gaandeweg dat ik het van mijn werkvolk moest hebben. Dit was een echt café, waar je overdag binnenkwam om iets te drinken. Ik had wel elke dag verse soep, broodjes met beleg, croques, verse garnalen of de favoriet: gedroogde vis. Maar verder ging het niet. Het was hier geen viswinkel of restaurant, hé.”
Zee in het bloed
“Zoals het leven gaat, is het af en toe tijd voor iets anders. Ik zei elke dag: ik ga naar mijn boot. Het moment is nu gekomen dat ik mijn boot verlaat. Onze vaste klanten zijn wel geschrokken. Ik heb nog niet beslist wat ik nu precies ga doen. Er zijn verschillende mogelijkheden, we zullen wel zien”, zegt Shirley.
Ze blijft met de lokale gemeenschap verbonden. Ze is geboren in Zeebrugge en groeide op in het polderdorp Dudzele. Haar vader Eddie Cattoor is visser met een eigen rederij en haar man Chris Cocquyt geeft les in het VTI Zeebrugge, maar vaart ook graag uit. “De zee zit in ons bloed. Als kind ben ik mijn papa vaak op de kade gaan uitzwaaien toen hij naar zee vertrok.”
Eerste vrouwelijke havenarbeider
In onze zomerreeks over maritieme en transporthoreca in 2020 vroegen we hoe zij als jonge vrouw de wereld van de stoere havenmannen ervaart. “Ach, er zijn veel mensen die door hun beroep een stempel krijgen. Toen de eerste vrouwelijke havenarbeidster toegelaten werd, was dat voer voor grote discussies aan de toog. Maar neem van mij aan dat dokwerkers en vissers rustige mensen zijn die gewoon hun werk doen en voor elkaar zorgen als dat nodig is. Ook als cafébazin moet je achter je stamgasten staan en met hen meeleven. Bijvoorbeeld wanneer ze staken, want niemand legt zomaar zijn werk neer. Hoewel de omstandigheden al veel verbeterden en machines heel wat labeur uitsparen, blijft het een gevaarlijk en hard beroep.”
Nieuwe uitbaters
Het beroep van cafébazin geeft ze nu graag door aan nieuwe uitbaters. “Het is aan de jonge generatie om de fakkel over te nemen. Er hebben zich al een paar kandidaten gemeld maar er is nog niets beslist. Bedankt alvast aan al mijn klanten voor de vele vriendschappen, toffe feestjes en leuke gesprekken. De vele mooie herinneringen zal ik heel mijn leven bewaren.”